Het afscheid, de reis & de eerste dagen

S morgens vroeg uit bed om nog even met papa en mama koffie te drinken. Mama ging al vroeg weg dus moest ik afscheid nemen, ook dit x kwamen de tranen in stortvloed naar beneden. Bas ondertussen gaan sporten (om 7:30!) en dus kruipen pap en ik nog lekker in bed! 9 uur toch echt de dag beginnen, douchen laatste dingen toevoegen zoals het zakmes (voor noodgevallen) en lenzen spullen. M'n groene jas uit de kast: oh, er missen nog 3 knopen: fijn... En dat terwijl ik geen knoop kan aanzetten, toch gelukt (met hulp van papa bij de laatste), mama kan trots zijn! Haha. Net voor we weggaan naar Schiphol bellen opa en oma nog voor een fijne reis te wensen en ook Facebook en whatsapp worden overspoelt met lieve berichtjes! Lief (:

Koffer, 24,5 kg in de auto handbagage en toch ook nog maar m'n Allstars en trui mee in een losse tas: vervelend reizen maar terug gaat het vast makkelijker!
Nou, papa en Bas mee naar Schiphol. Eerst nog even gezellig lunchen, met koffer aangezien die pas om 13:00 afgezet kon worden en wij d'r al veel eerder waren... Jaja, Breedijk is echt onze naam, begrijp best dat menig mens het in twijfel trekt aangezien we op tijd (veel te vroeg) waren (mama is altijd optijd hoor)!!

Heerlijk geluncht bij Grand Café op Schiphol, tosti boerenbrood ging d'r wel in aangezien ik, terwijl ik niet zenuwachtig was ;-), toch was vergeten te ontbijten...

Koffer weggebracht en het was tijd voor afscheid, ik zou denken dat ik ervaring had maar tevergeefs. Even brullen bij pap & Bas, en ik draai me om en door de douane. Oftewel... Tussen de douane, want ik stond op 50cm2 tussen glazen deuren, deed precies wat er stond op de tv maar niks ging open... Opgesloten! Al snel een mannetje die hem openmaakte: ja, extra beveiliging aangezien je geen 18 bent! Maar alles prima.. "Mooi!"

Op Schiphol ken ik onderhand de weg, langs Starbucks de tassenwinkel en die ene met de leuke bikini's en tassen zo naar de Gate. Gate G5 deze keer, (helaas niet flying like a G6 hahahah!) en dan maar wachten... Vind ik tot m'n verbazing een viktor&rolf etui, breng het netjes naar de bewaking: "wat moet ik hiermee?!" wordt me gevraagd. "Ja, weet ik niet, ik denk ik geef het even af." "Gooi weg!" zegt de bewaker die schijnbaar met z'n verkeerde been uit bed is gestapt. Zo ben ik in een mum van tijd een viktor&rolf etui rijker met: een pen, oordoppen én een slaapmasker: altijd al willen hebben!
Egyptair heeft zo te zien geen haast. Tot ongenoegen van mij, maar oke chillen dan maar.

Eenmaal in het vliegtuig nog minimaal 35 minuten gewacht tot we dan eindelijk eens gingen vertrekken en had ik het idee dat ik in Egypte was beland. Kranten alleen uit Egypte, film op klein scherm in de cabine met.... Egyptische ondertiteling, sorry m'n Egyptisch (of is het Arabisch?) is nog niet zó goed.. Maar oke, dan eindelijk vliegen we!
Na ongeveer een uur moet mijn Amerikaanse buurvrouw naar de wc en kom ik langzamerhand aan de praat met een toch best aantrekkelijke Nederlander: William! Gaat om de maand naar Egypte om te werken op een schip. Nou gepraat over de duvel en ze ouwemoer (hoe schrijf je dit?) en echt zo gezellig dat buurvrouw en ik geruild waren van plek. Ondertussen was het eten gekomen: "chicken or beef?"
Uh, ja doe mij maar kip, de rest wou beef, bakje open: *mijn gedachtengang: huh kip is toch wit, niet bruin.. Oke max gewoon eten, oh IEW pasta met alleen groene stukjes, oke eten nou!!!" Blijkbaar had ik de beef en de beef mensen kip... Helaas niet alleen bij ons maar door het hele vliegtuig. De beef met Kerrisaus opgegeten, broodje opgegeten en een of ander toetje. Witte prut en pasta-ding laten staan, jammer dan. Ondertussen komen ik en m'n buurvrouw erachter dat ons volgende vliegtuig om 21:15 gaat boarden en we pas 20:30 landen... Rennen dan maar!
Terwijl het vliegtuig pas net de Egyptische grond aanraakt heeft William onze tassen al gepakt en zijn we super snel het vliegtuig uit. In de rij voor "controle" want alle alarmen gingen af bij mij maar: "walk walk"! Oke dan, wat je wil! Haha. Snel doei tegen William en ff FB vrienden, ga ik rennend met de Amerikaanse buurvrouw (moeder van 22maanden oude zoon én woonachtig in Tanzania) over het vliegveld. Al gauw wordt er: blondie blondie geroepen en m'n spullen bekeken alsof het goud is... Dit is dan Egypte! Bij mijn gate, onderweg buurvrouw gedropt, staan 2 vriendelijke Argentijnen voor me die me gelijk aanspreken: zo jij bent zeker Nederlands! Haha, gezellig mee gekletst. Nog in diezelfde rij komt een meneer mét badge en een diep-donker-gekleurde man vlak naast/tegen me aanstaan, in mij hoofd giert (heel erg eigenlijk): paspoort check, iPhone check tas check en dat honderd x achter elkaar terwijl ik dichter en dichter bij de Argentijnen (die van de politie zijn blijkt later) ga staan. De man met badge (schijnbaar van een of andere ambassade) vraagt aan mij: "waar ga je naartoe?!" Ik: "entebbe meneer." Vervolgend zegt hij tegen de andere man: "volg dit meisje maar zij gaat naar Entebbe." Zonder wat te zeggen loopt hij om en gaat weg, zit ik opgescheept met een achtervolgende man. De Argentijnen hebben alles in de gaten en gaan en blijven naast me zitten wachten in de gate: chill! Fotos van hun reis in Egypte gekeken op de laptop en een Egyptische pond als cadeautje gekregen! Leuk! 2 dropjes terug gegeven; hahaha (gier dat ik ben!)
De diep-donker-gekleurde-man gaat naast mij zitten en het enige wat ik doe is m'n tassen in de gaten houden. Op een gegeven moment staat hij op: "ja kom nou, we moeten naar entebbe!?!!!" Waarvan ik toch een beetje schrik, alsof die man niet weet wat er gaat gebeuren. Zeggen de 2 Argentijnen: "ga jij maar naar die en die man, die weten waar jij naartoe moet!" En zo was de man verdwenen en hoor ik een halfuur lang verhalen aan over dat Egypte pas net nieuw is gemaakt met lasers en aliens want hoe kunnen de lijnen nou zo recht zijn?!?

Wanneer we inchecken en vliegtuig binnen komen blijkt het dat ik achter 2 Nederlandse vrouwen zit en naast de 2 Argentijnen! Snel aan de vrouwen gevraagd of ik niet ff met hun mee kan lopen voor het visum, dat was geen probleem, en even later bleken ze toch achterin te zitten. Nou ja, maakt niet uit. Toen besefte ik dat ik (wat ik nu dus doe/deed) maar beter alles van vandaag ff in m'n notities kon zetten, dan is het straks kopiëren en plakken en bloggie vol. En anders vergeet ik het ook hoor! Haha, terwijl ik toch een aardig droge keel krijg komt de stewardess langs met een visumpapier en wordt precies dezelfde film als in het vorige vliegtuig opgezet... Ja toch. Weer krijg ik de vraag: "beef or chicken" en blijf ik van mening dat dit toch écht hun beste Engels is.. Nu de echte kip gekregen: net te eten, rijst en groente laten liggen: jak! Taartje natuurlijk wel, 7-upje d'r bij en zelfs nog wat harde plakken komkommer. Ook krijg ik koffie of thee, in m'n onderbewuste-intelligentie kies ik thee, en bedenk me later dat koffie niet slim was geweest aangezien het vocht onttrekt! (Jajajajajaj!)
Nog een x 7-up gescoord, weer een praatje met één van de Argentijnen (denk ik rond de 40) die me verteld dat hij het zo jammer vind dat je bij Egypt air geen souvernirs kan kopen. Hij had namelijk bij South African Airlines een spy-pen gezien voor ("maar") $203! Mafkees!
Nu maar ff proberen te slapen want ben toch aardig moe en al best lang wakker!

Nog geen moment m'n ogen dicht gedaan of m'n buurman stapt even op, de ander is al een halfuur weg.. En dezelfde komt al snel weer terug. Er is een probleem, in het vliegtuig.. De "diep-donker-gekleurde-man" die mij maar achterna moest reizen, schijnt gestoord te zijn en op en neer te lopen achterin het vliegtuig opzoek naar... Juist. Mij! Een moment schrik ik heel erg, dan besef ik dat ik niemand anders met die transfer mee laat gaan en snel m'n capuchon opzet en die man van die een of andere ambassade toch wel even hardop mag vervloeken. Kut vent, zit ik hiermee... Maar oke, komt goed.

Poging 2 wagen om te gaan slapen.
Is ook helaas mislukt maar wel m'n ogen dicht gehad tot de landing.
Bij aankomst op het vliegveld ga ik toch alleen m'n visum kopen en staat de "verdwenen man" opeens weer achter mij... Fijn. Nouja, visa gefixt voor 2 maanden geen problemen. En toen koffer pakken. Ook die binnen 2 tellen gevonden. Kom ondertussen een Nederlands meisje tegen die haar vriend gaat opzoeken, oke nu weet ik het zeker voor mij geen grenzeloos verliefd. Wachten op de transfer duurt ongeveer 5 minuten en dan begint de 2,5 uur lange reis naar Jinja... Oke dan. De hele weg gekletst met Richard (ja hij is echt van hier), en om 5:30 ben ik dan eindelijk in m'n huis. Na een omgevallen auto te hebben ontwijkt, midden op de weg met alle cassaves op de grond.. En een politie-controle of we geen gevaarlijke dingen bij ons hebben.. En heel wat grappige gesprekken. Deur open, en Sharon (leidster van het huis) verteld ons dat de sleutel van het andere huis momenteel even kwijt is maar ik kan hier slapen, het boeit me niet veel want ik ben gesloopt. Snel afspraak voor morgen, Sharon pikt me om 13:00 op. Oke! Ik slaap 6 uur en ga om 12:00 douchen na een prima nachtrust. Kamer is schoon en spin/slang-vrij!!
Rosanna komt me ophalen uiteindelijk, een Italiaanse vrouw van 22 jaar die hier al 5 maanden woont. Ze rijdt me met de auto naar het Babieshome waar alle kindjes slapen op dat moment. Ik lees verschillende dingen in het kantoor en krijg wat te eten: zoete aardappel met pindasaus. Het smaakt lekker maar het is veel en veelste veel. Ik weet niet wat ik met de rest moet doen en lees maar weer verder. Dan hoor ik van de leidster dat Stella, een meisje wat gehandicapt is: benen gekruist gegroeid, wakker is. Naar buiten om met haar te spelen zorgt voor een glimlach van goud. Staan vind ze het allerleukst maar kan ze niet zelfstandig, gelukkig is ze geen dikkerdje en kan ze zo tegen me aan blijven staan als ik nog zit.
Smiddags laat Rosanna me Jinja zien, koop ik brood, rijst etc. Allemaal lopend. Ook gelijk water ingeslagen want dat heb je echt nodig. Geld gewisseld allemaal en nieuw opgenomen. Daarna terug naar m'n huis alles inpakken want ik ga verhuizen. De hele tijd heen en weer lopen in de hitte maakt me chagrijnig maar dan blijkt de auto er niet te zijn en moet m'n koffer maar gewoon getrokken worden naar het andere huis. Nouja, Jackson helpt ons en zo komt het toch nog goed.
Als het dan blijkt dat de sleutel weer in het andere huis ligt ben ik er klaar mee en vraag ik me hardop af: max wat doe je hier! Ondertussen word ik misselijk en krijg ik hoofdpijn. De andere vrijwilligers zijn nog in de village en komen morgen pas terug.. Fijn. Als Jackson terug is plof ik in bed en later op de avond ben ik nog zieker, geef regelmatig over en voel me onwijs alleen. Voel me kut om precies te zijn. Slaap ontzettend lang tot in de ochtend. Gelukkig ontmoet ik een Nederlandse in m'n huis en praat ik even. Ook eet ik 1 hap banaan en 1 hap brood. Brood is vies en proeft oud. Daarna loop ik met Rosanna naar de Babieshome. Ongeveer 50 minuten lopen, maar oke is te doen. Ik heb alle romertjes en flesjes meegenomen om uit te delen, ze vinden het fantastisch.
Ondertussen ontmoet ik 3 andere Nederlanders 2 meiden en een jongen. Ze zijn hartstikke aardig en we zitten met hetzelfde probleem: wat gaan we doen. Je kunt niet dagen en dagen achter elkaar "spelen met de kinderen". Dat is niks. Ondertussen heb ik alleen het gevoel: ik wil naar huis. En voel me verschrikkelijk. Ook veel andere vrijwilligers komen en zo spreek ik af dat we morgen gaan raften in een van de beroemdste rafting-parcours: die op de Nijl. Ik voel me zo alleen aangezien de andere 3 Nederlanders voor school hier zijn en ik voor mezelf. Ook vinden ze het hier normaler om alleen de stad in te gaan dan met andere, terwijl ik de weg absoluut niet weet en eigenlijk niet alleen wil reizen.. Zo vraag ik me elke 3 minuten af, max je bent 16 wat DOE je hier? En zou ik het liefste mijn reis verkorten naar een maand. Maar oke, misschien moet ik het eerst maar even aankijken?

Laat snel wat van me horen, heb geen internet en bellen en smssen is duur.

Doei. Max